De wereldburger is, meestal ondanks zichzelf, partij geworden in de levens van naasten zonder dat hij ze ‘kent’. Noch het establishment, noch de familie, noch de politieke elite, noch het economisch gewin kan de wereldburger ontslaan zijn eigen antwoord te formuleren op kwesties waarin hij rechtstreeks betrokken is als ingezetene van een land in oorlog, honger, welvaart, crisis of als lid van een familie in conflict… Dit gegeven legt een onmiskenbare druk op de kwaliteit van communicatie: hoe communiceren wij? Wat zeggen wij aan wie veraf is, aan wie dichtbij staat? Hoe zien wij de ander? Welke eisen leggen we onszelf op en hoe staat dit in verhouding tot een relatie met de ander? Als het andere voortdurend op onze huid zit… hoe denken we het andere?

Dit boek brengt de tussen 1990 en 2000 gepubliceerde artikelen van Leo Beyers samen, artikelen die een resultante waren van zijn onderzoek naar intermenselijke communicatie.

De relevantie van deze artikelen, voortgekomen uit een praktijk van gespreksvoering, ligt vooral in de kwestie van verantwoordelijkheid die steeds opnieuw besproken en belicht wordt. Wat betekent ‘antwoorden’, hoe verloopt dit in de communicatie en welke feitelijke, morele en emotionele omstandigheden hebben invloed op of ‘het antwoordende oordeel’ wel of niet gebeurt?