Vandaag de dag worden we gebombardeerd met diagnoses: iedereen heeft wel af te rekenenen met een 'afwijking' van het 'normale'. maar wat is normaal? En wanneer moet je je zorgen gaan maken als je niet 'mee' bent met het 'normale'?

Dirk De Wachter leidde de sessie rond 'voorbij de daignose' in. Vanwege een hommage aan wijlen filosoof en tevens vriend Sam IJsseling - een trouwe gast van Campus Gelbergen - is Dirk De Wachter afgereisd naar het vergeten Hageland. Uiteraard ervaart hij opluchting bij clienten zodra een specifiek afwijkend gedrag een label krijgt onder een specifieke noemer. Niet enkel vanwege de naam die de afwijking krijgt maar ook omdat de overheid betaalt zodra de afwijking onder een categorie geplaatst kan worden. Maar iemand met een label moet met dit stigma verder leven. Wat te doen? De Wachter gaat te rade bij de filosoof Levinas en met name zijn inzicht dat wij zijn in het gelaat van de ander. De ander is van wezenlijk belang voor de betekenis die een diagnose op termijn kan krijgen: een stigma of een vertrekpunt. Het leven is een strijd ondanks dat het ons anders wordt voorgetoverd. Die strijd is goed: het vraagt ons onszelf voortdurend te ontwerpen naar de toekomst.
Niets is vanzelfsprekend en dat lokt ons in een onbeslist gevecht met het ideaalbeeld. Raymond Langenberg gaf vervolgens een indrukwekkend relaas over zijn eigen gevecht met een diagnose, gedocumenteerd met een geluidloze presentatie van zijn tekeningen gemaakt om een beeld en een beheer te krijgen over wat er over hem was afgeroepen. In debat werd duidelijk dat hij niet de enige was die voorbij een stigma een waardig leven zoekt.

De ochtend werd afgesloten met een muzikaal programma van pianiste Charlotte Bary, die de 2de balade van Brahms speelde op de piano. Daarna brachten Charlotte en mezo-sopraan Laure Beyers Les Banalités van Poulenc, van Massenet Va! Laisse couler mes larmes, de aria van Charlotte uit Werther en tenslotte Près des rempants de Seville, een aria uit de opera Carmen van Bizet.